Een familie van globetrotters

De negen broers en zes zussen zijn de kinderen van Johannes Franciscus (Jan) Alsemgeest (1912-2002) en Ardina Maria (Dien) van Kreij (1913-2007). Nico is met 77 jaar de oudste van het gezin, Trees met 57 jaar de jongste. Bets (75), Cor (74), Gerard (69), Ton (67), Toos (62) en Peet(60) zijn in het Westland gebleven, Nico (77), Jeanne (72), Wim (65) en Trees (57) wonen elders in Nederland. De andere vijf zijn naar het buitenland vertrokken. Ria (71) woont in Ipswich, Engeland, Jan (68) in Revelstoke, Canada, Bert (64) een stukje verderop in Vancouver, Ellie (61) in Londen en Ben (59) in Auckland, Nieuw-Zeeland. De (klein)kinderen wonen en werken van Perth tot Nairobi en Kelowna tot Beijing, en ook zij waren goed vertegenwoordigd op het feest. Een aantal van hen heeft de oversteek naar Nederland weten te combineren met een heuse Grand Tour door Europa, terwijl anderen nauwelijks anderhalve dag in het land waren voor zij weer terugvlogen naar hun eigen uithoek van de wereld. Tot verrassing van velen, zelfs zijn ouders wisten van niets, was op het laatste moment zelfs Stephen uit Australië overgekomen.

Lunch in Hoek van Holland

De dag begon bij Toos en Nic, die hun huis in Hoek van Holland hadden opengesteld als eerste feestlocatie van de dag. Waar het gezin van vijftien vroeger de billen tegen elkaar moest drukken om een plaatsje te vinden op de houten bankjes aan de eettafel, hadden zij nu alle ruimte om te genieten van een lunch met onvervalste ‘oma-soep’ en broodjes. Als jongste van de kleinkinderen mocht Evelyn uit Nieuw-Zeeland corsages uitdelen. Ze was uitgedost als een oudhollands meisje, duidelijk meer tot plezier van de rest van de aanwezigen dan van zichzelf. Dat het altijd gekker kan, bewezen Nol, Stefan en Nic, die de lunch opdienden in kostuums die ze lang geleden van een huishoudster ontvreemd moeten hebben. Toen zij in deze wonderlijke uitdossing de deur opendeden voor een verslaggever van WOS radio, kon nog maar net voorkomen worden dat deze het van schrik op een lopen zou zetten. Terwijl de vijftien broers en zussen beneden in de bar het woord voerden en hun eigen waarheid over de familiegeschiedenis vertelden, hield de ‘koude kant’ van de familie in de woonkamer het oor aan de radio om te horen wat er gezegd werd.

Feest in Brasserie De Druiventuin

In Brasserie De Druiventuin werd het gezelschap om drie uur opgewacht door de rest van de familie. Bij binnenkomst kregen ze een glas champagne in de hand gedrukt en werden ze door een fotografe van het AD opgesteld voor een fotomoment. De foto mocht niet te stijf zijn, maar probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen bij een groep die juist de respectabele leeftijd van duizend jaar heeft bereikt! Na een welkomstwoord van Carla ging de bar open en was het tijd om bij te praten. Het internationale karakter van het feest was ook het personeel van De Druiventuin opgevallen, er werd, zo vertelde men ‘wel heel veel bier in het Engels besteld’. Tegelijkertijd was het voor allen een prettig weerzien met neven en nichten die soms hemelsbreed enkele kilometers verderop wonen. Na een kleine voordracht van Alex, waarin aangestipt werd dat de neven en nichten in 2043 kunnen vieren dat zij met zijn tweeëndertigen samen twééduizend jaar worden, volgde het eten. Na het eten volgde een familielied dat Femke op de melodie van Pharrell Williams’ Happy had geschreven. De avond werd afgesloten met een korte film met enkele hoogtepunten van de dag, die door Bart en zijn team ongekend snel en zeer professioneel gemonteerd was.

Fantastische dag

De wrede schoonheid van een dag als deze is dat je niet op kunt praten tegen de beperkte tijd die je hebt. Het voelt alsof er om tien uur ’s ochtends een zandloper wordt omgedraaid, die tien uur later onherroepelijk aangeeft dat de tijd erop zit. Op een feest met honderd familieleden zou je er tien per uur moeten spreken om de volledige ronde te maken. Je hebt dus welgeteld zes minuten per persoon om een paar decennia aan herinneringen op te halen. Dat kan natuurlijk niet. Daar moet tegenovergesteld worden dat deze dag voor de hele familie al een bonus was. Degenen die jaren geleden naar het buitenland vertrokken zijn, hebben al meermalen laten weten dat het niet vanzelfsprekend is dat zij nog terug zouden komen naar Nederland, en alleen de grootste optimist had kunnen vermoeden dat we nog eens met zijn allen bij elkaar zouden zijn.

Op 14 november 2015 is bewezen dat optimisme loont. Dankzij de inspanningen van de hele familie - niet alleen degenen die de dag georganiseerd hebben, maar ook iedereen die met een spandoek op Schiphol heeft gestaan, of broers, zussen, neven en nichten op sleeptouw heeft genomen - is het een fantastische dag geworden. Met een familie die op ieder continent, in iedere jungle, op iedere bergtop en in elke wereldstad wel een afgevaardigde heeft, hoeft het hier natuurlijk niet bij te blijven. Ik heb op het feest niet alleen een nieuwe generatie Alsemgeesten gezien die de feesttraditie voort kan zetten, maar ook een grote groep vitale vijftigers, zestigers en zeventigers die nog lang niet uitgereisd en uitgeraasd zijn. Het gevolg van het feest van gisteren zou wel eens kunnen zijn dat enkele Alsemgeesten ook de traditie van een familie van globetrotters voortzetten. Wellicht door de boot naar Harwich te pakken voor een weekendje Londen, maar waarom niet het vliegtuig pakken voor een midweekje Auckland? Wat is nu immers vierentwintig uur vliegen op een familie van duizend jaar?

Alex Alsemgeest
15-11-2015