In een uitzending van SBS6 in december 2008 werd Peter Alsemgeest beschouwd als de zesde op de ranglijst van de grootste geluksvogels aller tijden. In die uitzending werd een in 2004 uitgezonden fragment van het KRO-programma 'Wonderen bestaan' herhaald. Hieronder het verhaal zoals dat door Wilma - Peters vrouw en 'beschermengel' - verteld is.

Het voorval dat in 'Wonderen bestaan' is behandeld, speelde in juli 1980. Ik was zwanger van onze dochter Chantal, maar dit terzijde. Wel van belang om te weten dat, als het wonder zich niet had voorgedaan, Chantal haar vader nooit zou hebben gekend.

Wij woonden toen in het noord-Groningse Warffum. Peter werkte in Groningen en reisde daar altijd naar toe met de trein van plm. kwart voor zeven. Heel af en toe nam hij een trein later, als het bijvoorbeeld erg laat was geworden. Hij reisde dan samen met onze buurman Ko, die altijd de trein van kwart óver zeven nam. Ko stond dan altijd zijn plaats af aan Peter, zodat Peter 'vooruit kon rijden'.
Het waren die oude dieseltreinen, waar iedereen zijn eigen plekje had. Ko zat altijd in het voorste deel van de trein.

De avond voor 'het wonder' waren we wezen klaverjassen bij de buren. Het was erg gezellig en erg laat geworden. Daarom besloot Peter bij het naar bed gaan om de wekker wat later te zetten en de trein van kwart over zeven te nemen. Die nacht sliep ik heel erg slecht, was steeds bang dat Peter te laat op zijn werk zou komen of iets dergelijks. Ik was enorm onrustig. Heb uiteindelijk Peter wakker gemaakt (véél te vroeg) om hem over te halen de wekker wat vroeger te zetten en de normale trein te nemen. Dat wilde Peter uiteraard niet. Maar ik bleef onrustig en bleef Peter maar storen met mijn gezeur. Ik bleef maar tegen hem zeggen dat hij te laat op zijn werk zou komen als hij de trein van kwart over 7 nam. Uiteindelijk is hij boos uit bed gestapt onder het uiten van kreten als "Hier kan ik toch niet slapen, dus ik ga wel midden in de nacht naar mijn werk", en "Hopelijk laat je me morgen wel met rust als ik wil slapen". Allemaal begrijpelijk, maar niet leuk want Peter ging echt boos de deur uit. Heeft me zelfs niet meer gedag gezegd, wat hij normaal altijd wel doet. Ik ben daarna toch in slaap gevallen.

Rond 8 uur ging de telefoon. Peter was aan de lijn. Hij had van zijn chef gehoord dat er "iets aan de hand was bij het spoor en dat er veel blauwe zwaailichten te zien waren". Die chef woonde in Winsum en kwam praktisch langs de spoorlijn met de auto. Het was erg mistig en die chef dacht dat er misschien een auto of fiets voor de trein was gekomen in de mist. Peter wilde me even laten weten dat hij gezond en op tijd op het werk was gekomen. Op dat moment ging bij mij figuurlijk het licht uit. Ik was helemaal van de kaart. Peter vertelde me later dat ik alleen maar kon uitbrengen; "O, mijn God, Ko zit in die trein, wat is er met Ko gebeurd?". Peter snapte dat toen niet, want schatte de zaak niet ernstig in. Ik had meteen het gevoel dat er iets heel ergs aan de hand was.

Op de radio hoorde ik even later dat er 2 treinen op elkaar waren gebotst bij Winsum, beide passagierstreinen. Er was de hele dag onduidelijkheid over de slachtoffers. Eerst konden familieleden naar de sporthal in Winsum gaan, waar opvang was geregeld. Greetje ging naar Winsum, maar de sporthal was volledig verlaten. Toen maar gaan bellen, met de NS, met de hulpdiensten, maar geen bericht. In de loop van de dag druppelden de namen binnen van slachtoffers, waarvan verschillende bekenden van ons. Maar niets over Ko. Zelf wist ik eigenlijk meteen al dat Ko niet meer leefde, maar ik wilde dat niet tegen Greetje zeggen. In de loop van de middag heb ik zelf het Academisch Ziekenhuis gebeld en gevraagd of Ko daar was opgenomen. De verpleegkundige mocht daar uiteraard geen informatie over geven, maar omdat ik nogal aanhield, vertelde ze me op een nadrukkelijke toon dat "het allemaal heel erg dramatisch wás". Toen wist ik genoeg, maar ik kon die boodschap niet aan Greetje brengen. Pas rond een uur of 8 in de avond hoorde Greetje dat Ko was geïdentificeerd. Dat bleek te zijn gebeurd aan de hand van zijn gebitsgegevens, omdat hij ernstig verminkt was. Er was een stalen balk uit de vloer van de trein omhoog gekomen en dwars door hem heen gegaan. Bovendien zat het voorste deel van het compartiment volledig in elkaar, niemand heeft het daar overleefd. Er waren 9 doden en een aantal zwaar gewonden.

Dat is dus ons wonder en daarom is Peter dus als geluksvogel aangemerkt. Als ik niet dat voorgevoel had gehad, was hij al in 1980 dodelijk verongelukt. Nu leeft hij nog. Zelf ben ik daar erg blij om, uiteraard. Maar het geeft wel een dubbel gevoel, omdat ik onze buurman niet heb kunnen waarschuwen en de buurman dus wel met de trein is gegaan. Als Peter wel die latere trein had genomen, waren zowel hij als de buurman omgekomen, want niemand in dat deel van de trein heeft het overleefd. Het maakt ons beiden nog steeds emotioneel, wat ik nu ook weer merk. Gelukkig is er naar aanleiding van de uitzending van 'Wonderen bestaan' wel weer aandacht voor het ongeluk gekomen en is er na zoveel jaren alsnog een momumentje bij het spoor geplaatst ter nagedachtenis van de mensen die toen zijn omgekomen.